Mycelium is de vegetatieve staat van schimmels waar vaak paddenstoelen uit voortkomen. Onder onze bossen of in de organische onderlagen groeien ze uit tot vertakte organismen op zoek naar water en cellulose. Het is de meest verfijnde vorm van hechting van de natuur en het transporteert, ontleedt en voedt talloze elementen in ons ecosysteem. Deze natuurlijke technologie staat centraal in het werk van Mae-Ling Lokko en Gustavo Crembil; Groundmurmurs, een buiteninstallatie nabij het hart van Park Sonsbeek, ligt in de geruisloze buik van een beukenbos en een ondergronds honingzwammenrijk.
Groundmurmurs bestaat uit een grootschalig hangend netwerk van myceliumcilinders en hangt middenin een beukenbos in de vorm van een omgekeerde koepel. Het mycelium netwerk wordt ingegeven door het voorzichtige vocabulaire van boomverzorgers en paddenstoelenzoekers om verbinding te maken met het bos. Zo’n 5 meter boven de bosbodem wordt de eeuwenoude relatie tussen de ondergrondse mycelium-strijders en de torenhoge bomen omgedraaid. Meestal verborgen onder de grond, wordt mycelium, wat een constante toevoer van bronnen opslaat en circuleert — vocht, suiker, schadelijke stoffen, metalen, lucht en warmte — in grote hoeveelheden en snelheden omhoog gebracht. Daarmee wordt Groundmurmurs een ecologie van generatieve rechtvaardigheid — gedefinieerd door de waardevolle bottom-up creatie, transformatie en circulatie richting alle betrokkenen. De levenscyclus van productie en de beleving van het werk nodigt deelnemers en bezoekers uit om ‘niet langer vooruit te kijken’, maar om zich heen te kijken: begrip kweken voor je relatie met de marge, waar vandaan je ook kijkt. De participatieve en verspreide samenstelling van Groundmurmurs is een essentieel aspect van de mycelium-achtige methode, die een bestaande, krachtige sociale infrastructuur van productie en aanpassing in Arnhem zichtbaar maakt en erbij betrekt.
Mae-ling Lokko (1987, Taif) is een architectonisch wetenschapper en onderzoeker op het gebied van bouwtechnologie uit Ghana en de Filippijnen, wiens werk zich richt op de upcycling van landbouwafval en biopolymeermaterialen tot hoogwaardige, schone bouwmateriaalsystemen voor vochtigheidscontrole, toepassingen voor sanering van de binnen-luchtkwaliteit en waterkwaliteitscontrole. Als assistent-professor aan het Rensselaer Polytechnic Institute, Troy, New York, en oprichter van Willow Technologies, wil ze nieuwe upcycling-bedrijfsmodellen ontwikkelen met het Noorden en Zuiden, en ontwerpcriteria ontwikkelen voor materiële levenscycli voor generatieve rechtvaardigheid. Lokko's recente projecten zijn wereldwijd tentoongesteld in het Somerset House 2020; Trienalle Milaan, 2020; Radialsystem, Berlijn, 2019; Royal Danish Academy, Kopenhagen, 2019; Luma Foundation, Arles, 2019; 4e Istanbul Design Biënnale, 2018; Rhode Island School of Design, Providence, 2018; Royal Institute of British Architects-North, onderdeel van de Biënnale van Liverpool, 2018; en bij de Mmofra Foundation, Accra (2017–).
Gustavo Crembil is een Argentijnse architect die zich richt op design, architectuur, ambacht, performance en activisme. Hij is een voormalig Fulbright-scholar en zijn artist-in-residencies vonden onder andere plaats in UCLA's HyperMedia Studio, Los Angeles; EKWC, Oisterwijk, Nederland; Cranbrook Academy of Art, Michigan; en Creative Glass Center of America, WheatonArts, Millville, New Jersey. Zijn individuele en gezamenlijke werk is onder meer tentoongesteld bij MoMA PS1, New York, 2019; Studio X / Istanbul Design Biënnale, 2018; BIENALSUR, Buenos Aires, 2017; ISEA 2015: Disruption, Vancouver; Re-New Festival, Kopenhagen, 2013; en Transitio_MX, Mexico City, 2013. Hij was een van de oprichters van THEM: Lynch + Crembil, erkend als opkomende architectuur voor hun ontwerp als wetenschap. Zijn huidige onderzoeksinteresses richten zich op hedendaags ambacht, informele stedenbouw, adaptief hergebruik en 'mestizo'-technologieën. Momenteel is hij universitair hoofddocent aan de School of Architecture van het Rensselaer Polytechnic Institute in Troy, New York.