Time will tell: an unreadable script takes shape and then destroys itself
‘Door vele verliezen kunnen beschadigde ecosystemen hun diversiteit niet herstellen. De dood van veerkracht en vernieuwing, in elk geval voor even. Zoveel uitstervingen dat het evolutieproces het niet bij kan houden. Er sterven meer soorten dan er ontstaan. De dood van de evolutie zelf, in elk geval voor even.'
– Deborah Bird Rose, ‘Double Death’
De sculptuur-installatie van Julieta Aranda focust op het belang van 'sterven' voor intergenerationeel leven. Het wijst op de dynamische relatie tussen leven en niet-leven voor de biosfeer als een zelfregulerend organisme. Als een systeem waarin, zoals de Gaia-hypothese van James Lovelock stelt: 'levende materie als collectief de materiële voorwaarden stelt en reguleert die nodig zijn voor het voortbestaan van het leven'.
Haar werk benadrukt de situatie van 'Double Death' (dubbele dood) die door de Moderne Tijd is gecreëerd, doordat de dood gezien wordt als iets dat 'buiten' levenscycli valt, alsmede door de vergiftiging van materie en energie. De vorm en functie van het werk zijn losjes geïnspireerd op enerzijds walviskarkassen die naar de bodem van de oceaan zinken en daar een beestachtig teder geschenk van leven-door-dood worden voor alle wezens die zich eraan tegoed doen; en ook boomstronken van omgevallen bomen die, terwijl ze vergaan, ecologische ondersteuning bieden aan zaailingen en andere levensvormen in hun directe omgeving.
Een muterende sculptuur beweegt geleidelijk van een bot naar een boomstronk, waarbij materialen in het proces transformeren. Vanuit de interesse van de kunstenaar in ecologische noodsituaties en amfibische levens, voedt en ondersteunt het werk zelf het leven, een sculptuur als een bloeiende ruimte voor bedreigde soorten. Zowel als een kunstwerk met eeuwigheidswaarde, alsook een werk over het leven dat erdoor geboren en gevoed wordt, zinspeelt het op twee gelijktijdige tijdschema’s: geologische, ondoordringbare tijd en een genereus geschenk van leven-door-dood-achtige tijd.
Julieta Aranda (Mexico-Stad) brengt zintuiglijke ontmoetingen samen met tijd en speculatieve literatuur, waarbij ze de relatie tussen mens en aarde observeert door middel van technologie, kunstmatige intelligentie, ruimtereizen en wetenschap. In installaties, sculpturen, video's en geprinte media onderzoekt ze het potentieel van sciencefiction, alternatieve economieën en de 'poëzie van circulatie'. Haar werk weerlegt de grens tussen subject en object en omarmt toevallige ontmoetingen, zelfvernietiging en sociale processen. Solotentoonstellingen van Aranda vonden onder meer plaats bij: Galería OMR, Mexico City; Portikus Frankfurt; Francesco Pantaleone Arte Contemporanea, Palermo; New Museum, New York; Guggenheim, New York; Museo d'Arte Contemporanea Villa Croce, Genua, Italië; en de Kunstverein Arnsberg, Duitsland. Ze nam deel aan talrijke internationale groepstentoonstellingen, onder andere in het Fridericianum Museum, Kassel; Bildmuseet, Umeå, Zweden; Gropius Bau, Berlijn; Public Art Munich; FKA Witte de With, Rotterdam; en het Museum of Contemporary Art Detroit. Aranda maakte deel uit van dOCUMENTA (13), Kassel; MOMENTUM 10, Moss, Noorwegen; 12e Biënnale van Istanbul; VII Biënnale van Havana; 8e Biënnale van Berlijn; 56e en 54e Biënnale van Venetië; 2e Biënnale van Moskou; Biënnale van Liverpool; en de 9e Biënnale van Lyon. Als redacteur van e-flux journal, en mededirecteur van het online platform e-flux, ontwikkelde Aranda de projecten Global Contemporary Travel, Time/Bank, Pawnshop, Supercommunity en e-flux video verhuur, waarvan de meesten begonnen in de e-flux storefront in New York en de hele wereld overgingen.
Dit werk wordt gepresenteerd in samenwerking met het Kröller-Müller Museum.