Hier. beweegt zich naadloos tussen politiek beladen beschouwingen en persoonlijke herinneringen. Te midden van de renovatie van Museum Arnhem — een plek van conservatie in transitie — uiten vijf jonge vrouwen zich middels poëzie, muziek en gesprekken. Ze verkennen thema’s als hybriditeit, transnationaliteit en gevoeligheden rond diaspora: in essentie, de politieke instrumentalisering van identiteit en culturele vernieuwing in het licht van koloniale geschiedenis binnen de hedendaagse maatschappij. De locatie zelf is ook een ‘stem’; gebouwd in de late negentiende eeuw als ‘buitenclub’ — een herensociëteit, opgericht door degenen die geen lid konden worden van de centraal gelegen Groote Sociëteit — werd het vanaf 1920 een gemeentelijk museum voor moderne en hedendaagse kunst, toen de eerste collectie door een prominente koloniale familie werd gedoneerd. Het museum voert sinds de jaren ’80 een geëmancipeerd (aankoop)beleid.
In de film wordt het gebouw teruggebracht tot zijn essentie: versleten beton en elegante art nouveau-elementen bestaan naast elkaar. Op deze tegenstrijdige plek van puin en potentie bestaat de cast uit de FRED-bandleden Lyana Usa, Thirza Hiwat en Josephine Spit, die na hun oprichting in 2015 uit elkaar gingen en nu respectievelijk elektrotechniek, informatiewetenschappen en architectuur beoefenen; dichter Adejumo Pelumi die zowel met fictie als poëzie werkt; en kunsthistoricus Lara Nuberg die het koloniale verleden van Nederland en Indonesië onderzoekt, beschrijft en bespreekt op dekoloniale wijze. Deze drie groepen vormen de drie ‘sonic lines’: FRED improviseert traditionele kroncong muziek voordat het overgaat in hun eigen hedendaagse song; Adejumo leest een tekst voor die het resultaat is van hun gesprekken; en Nuberg reageert spontaan op verschillende documenten, uitspraken, de muziek en het gebouw. Door de montage van het werk raakten de drie lijnen met elkaar verweven en communiceren met elkaar.
Met muziek en poëzie ontstaat niet alleen een socio-politieke urgentie, maar ook existentiële en kwetsbare thema’s die zich lenen voor het tedere zelfvertrouwen waarmee de protagonisten liefde en de bijkomende pijn, vragen en zekerheden bespreken — de basis voor een veranderende mogelijke toekomst.
Open Kino Pavillon is een architectonisch werk door kunstenaar Erika Hock, in eerste instantie ontwikkeld in 2012 als Cineorama – Pavilion of Moving Images in de Jacobigarten van Düsseldorf, een gastvrije structuur met bijbehorend filmprogramma. Hock, wiens artistieke werk de grenzen tussen visuele kunst, ontwerp en architectuur laat vervagen, heeft deze tijdelijke projectieruimte, die bedoeld is voor buitengebruik, voor sonsbeek aangepast. Doordat het aan beide zijden open is heeft de structuur voor vertoning en bekijken de elegante logica van een enkel gevouwen stuk materiaal en vestigt de aandacht op ruimtelijke omvang en beleving. De werken van Hock fungeren vaak als ontvangst-structuren en de sculpturale vorm is hier specifiek aangepast voor de presentatie van Hier. en bevindt zich in de drukbezochte Steile Tuin in Park Sonsbeek. Vanuit de interesse van beide kunstenaars om een open ruimte te bieden, nodigt Open Kino Pavillon uit tot gratis gebruik, buiten Hier.-screenings, met de mogelijkheid om te reserveren voor regelmatig gebruik, naast het prettige onderdak dat deze installatie biedt.
Erika Hock (1981, Dshangi-Dsher, Kirgizië) is een kunstenaar wiens praktijk wordt gekenmerkt door de vloeiende kruising van sculpturale en architecturale elementen, alsook een uitgebreide interesse in wandtapijten en meubels die de raakvlakken tussen geschiedenis, samenleving en cultuur bestuderen. Haar solotentoonstellingen zijn onder meer: Female Fame, Skulpturenmuseum Glaskasten Marl, Duitsland, 2020; Salon Tactile, Cosar HMT, Düsseldorf, 2018; Hotel Atlantik, Kunsthalle Lingen, 2018; Second Home, Philara Collection, 2017; What Bananas Say, Salzburger Kunstverein, 2015; en The Seamstress, Her Mistress, the Mason and the Thief, Tenderpixel Gallery, Londen, 2014. Haar werk is ook onderdeel geweest van groepstentoonstellingen, waaronder Examination of a Case, Kunstsammlung Chemnitz, Duitsland, 2020–21; Mind the Gap!, Museum für Konkrete Kunst, Ingolstadt, Duitsland, 2020–21; en Un-Scene III, Wiels, Brussel, 2015.
Wendelien van Oldenborgh (1962, Rotterdam) ontwikkelt werken waarin het filmische format een productiemethode is en de basistaal vormt voor presentaties. Door middel van publieke filmopnamen en in samenwerking met deelnemers van verschillende scenario's, coproduceert ze scripts die tot het uiteindelijke werk leiden. Recente solopresentaties zijn onder meer: tono lengua boca, CA2M, Madrid, 2019; Future Footnotes, Significant Other, Wenen, 2018; Cinema Olanda, Nederlands Paviljoen, 57e Biënnale van Venetië, 2017; .As for the future., DAAD-galerie, Berlijn, 2017; en From Left to Night, The Showroom, Londen, 2015. Van Oldenborgh is lid van de Akademie van Kunsten en ontving de Dr. A.H. Heinekenprijs voor de Kunst (2014). In 2017/2018 was ze Fellow bij BAK, basis voor actuele kunst, Utrecht. Amateur, een monografische publicatie, werd in 2016 gepubliceerd.
