Ellen Gallagher (1964, VS) studeerde aan het Oberlin College in Ohio, de privéschool Studio 70 van kunstenaar Michael Skop, de School of the Museum of Fine Arts, Boston (1992) en de Skowhegan School of Painting and Sculpture, Maine (1993). Haar vroege werk is een scharnier tussen de esthetiek van het Minimalisme van de jaren ‘60 en racistisch geportretteerde gezichten van zwarte performers, zogenaamde minstrels. Andere biomorfe vormen (ogen, tongen en haar) duiken op in abstracte delen van haar oeuvre. Gallagher ontving in 2000 de American Academy of Arts and Letters Award in Art. In het jaar daarop begon ze met de doorlopende serie Watery Ecstatic (2001–). In deze serie bedenkt Gallagher complexe biomorfe vormen die ze verbindt aan het mythische Drexciya, een koninkrijk onder water dat bevolkt wordt door vrouwen en kinderen die op tragische wijze slachtoffer zijn geworden van de Transatlantische slavenhandel. Drexciya is ook te zien in Gallagher’s filminstallatie Murmur (2003-04), gemaakt in samenwerking met de Nederlandse kunstenaar Edgar Cleijne. Door de combinatie van celluloid films en computeranimatie ontwikkelden Gallagher en Cleijne een esthetiek die voortkomt uit de kruising tussen archivistische bronnen, fictie en het geheugen.